I.Care is een non-profitorganisatie (vzw) gevestigd in Brussel met als sociaal doel de promotie van gezondheid in gevangenissen, de verbetering van de algehele zorg (medisch en psychosociaal) voor gedetineerden en de continuïteit van zorg tijdens de opsluiting en bij overdracht of vrijlating.

Als een laboratorium voor innovatie in gezondheidszorg en gesloten milieus streeft I.Care ernaar zijn projecten op langere termijn te ontwikkelen in alle plaatsen van vrijheidsbeneming (gesloten centra, openbare instellingen voor jeugdbescherming (IPPJ), enz.). Vandaag de dag worden de acties van de vereniging ontwikkeld in de gevangenis van Haren in Brussel (voor zowel mannelijke als vrouwelijke verdachten en veroordeelden) en in drie Waalse inrichtingen (in de vrouwensecties van Mons en Lantin, en in Jamioulx - een huis van arrest en straf voor mannen).

I.Care baseert zijn actie op het concept van algehele gezondheid, zoals gedefinieerd door de WHO, dat een volledige staat van fysiek, mentaal en sociaal welzijn is en niet alleen de afwezigheid van ziekte of gebrek. Om de algehele gezondheid van bevolkingsgroepen te verbeteren, beveelt het Handvest van Ottawa een visie op gezondheid aan als een essentiële hulpbron die afhankelijk is van meerdere factoren, bekend als de sociale determinanten van gezondheid (bijvoorbeeld inkomen, huisvesting, opleidingsniveau, sociale steun, enz.). Om deze determinanten aan te pakken, beveelt het handvest vijf werkgebieden aan. Via onze projecten streven we ernaar om in deze verschillende domeinen te werken, omdat onze aanpak zowel actie bij gedetineerden als belangenbehartiging op basis van echte terreinexpertise omvat om structurele veranderingen teweeg te brengen.

Als het nodig is, kunnen we onze werkfilosofie in een paar punten samenvatten:

• Het introduceren van het concept van "zorg" in detentie: De gevangenisomgeving is vrij vijandig tegenover gezondheidszorg. De projecten van I.Care zijn gebaseerd op de noodzaak om een vorm van "zorg" te vestigen die de ethiek (de houding ten opzichte van anderen) en de praktijk (de uitgevoerde actie) ondersteunt om de mate van autonomie van de betrokken personen te vergroten.
• Bijzondere aandacht voor minderheden: De gevangenisbevolking is niet uniform en sommige groepen verdienen bijzondere aandacht. Het gevangenissysteem neigt echter naar detentie voor Belgische mannen die kunnen lezen en schrijven, een inkomen en een sociaal netwerk hebben en een goed niveau van gezondheidsgeletterdheid hebben. Tijdens onze ontmoetingen zijn drie groepen ons opgevallen: vrouwelijke gedetineerden, transgender personen en personen zonder verblijfsvergunning. Onze projecten houden rekening met genderdimensies en culturele specificiteiten.
• Bewustmaking: De meeste gedetineerden hebben te maken met meerdere kwetsbaarheidsfactoren. Om degenen te bereiken die het meest nodig hebben, moeten we naar hen toe gaan waar ze zich bevinden (in de cellen, op de binnenplaats, enz.). Anders bereiken we degenen niet die niet in staat zijn om ons te bereiken, wat zou bijdragen aan het in stand houden van sociale gezondheidsongelijkheden. Deze verankering in het dagelijks leven maakt het mogelijk om elementen te zien en te horen die weinig andere actoren opmerken.
• Gevangenissen zichtbaar en geïntegreerd maken: De gevangenisomgeving is nog steeds weinig bekend bij de burgermaatschappij en wordt zelden opgenomen in haar zorgen. Om de kloof van ongelijkheden in gevangenissen te verkleinen, leggen we de nadruk op de integratie van verschillende werkgroepen en federaties zodat de gevangenisomgeving wordt beschouwd als een leefomgeving die moet profiteren van het reguliere systeem en zijn vooruitgang.

We publiceren ook regelmatig documentatie om de overheid, gekozen vertegenwoordigers en het grote publiek (burgers, studenten) te informeren. Dit neemt verschillende vormen aan (een tweejaarlijkse nieuwsbrief, MursMurs), rapporten, kortere notities, enz.