De salesiaan Eric Meert is de verantwoordelijke van Bakanja-ville: een huis voor de eerste opvang van kleinere kinderen en jongeren. “Naast het geduld is er nog een andere typische deugd van de missionaris die we niet uit het oog mogen verliezen: de hoop, de kracht om het nooit op te geven. In onze zending is dit onmisbaar” . Het is ook onmisbaar dat we kunnen vergeven. “we zien kinderen die de moed hebben om vergiffenis te vragen en ouders die bereid zijn om vergiffenis te schenken aan hun kinderen” De missie heeft pater Eric doen groeien: “ De straatkinderen hbb en mij geleerd wat het betekent: overleven dank zij de creativiteit : zij zijn staat de last van de uitstoting te dragen zonder het humorisme en de vreugde te verliezen”

Corona
Corona de onzichtbare vijand die zichtbare slachtoffers maakt!
Hier in Lubumbashi weten we eigenlijk niet hoeveel besmettingen er zijn. Ja er verschijnen cijfers over de besmettingen maar niet hoeveel testen er uitgevoerd werden. Alleen de reizigers zijn verplicht om zich te laten testen. En dus hebben we de indruk dat alleen die cijfers gepubliceerd worden. We moeten maskers, afstandhouden, handen wassen, er is een avondklok maar van de naleving daarvan is weinig te merken. In de taxibussen zitten mensen op mekaar gepakt, op de markten is het duwen en trekken enz.
Ondertussen constateren we dat mortuariums van de hospitalen vol liggen. De overledenen kunnen niet rap genoeg geëvacueerd worden. De salesianen hebben hier een grote polikliniek, verschillende zalen worden voor de coronapatiënten voor behouden. Iedere dag zijn er leveringen van zuurstofflessen.
Afstandsonderwijs bestaat hier niet er zijn een paar initiatieven van schoolradio geweest, wat al beter is dan niets maar dat vraagt dan de discipline van de ouders en van de kinderen. Maar wat is de prioriteit bij de ouders, eten zoeken en of de kinderen bijstaan om toch wat les te volgen? Als je vandaag niet weet wat je morgen gaat eten dan is de keuze vlug gemaakt. Eerst waren de scholen vier maand gesloten. We hebben dan 2 maand mogen opendoen om het schooljaar af te ronden en half oktober zijn we weer mogen starten en na 2 maand zijn we nog eens in volledige lock-down gegaan.
Het leven gaat verder met onzichtbare vijand onderons en dus ook niet gemakkelijk om een project uit te voeren. Het aangevraagde project was de opstart van 8 stootkarren waar mee we brood kunnen in de straat kunnen verkopen. De winsten van de bakkerij gaan naar ons netwerk van de kinderen van de straat. Er was ook een kleine vorming voorzien om de jongeren te leren hoe een budget te beheren. Daar kwam al de eerste moeilijkheid. Normaal komen de jongeren iedere dag voor een wasbeurt in Bakanja Ville. Het ministerie van Sociale Zaken vroeg ons om de deuren te sluiten om de besmetingen buiten onze huizen te houden. Dus geen mogelijkheid om jongeren aan te trekken en vooral hen een degelijke uitleg te geven over het voorstel. We hadden wel contact met hen toen we de voedselpakketten uitdeelden in de straat maar het was niet het moment om in dialoog te gaan. Maar ze samen brengen ging niet. Op dit moment hebben we een paar jonge mensen samengebracht om en zijn we begonnen met een vorming te geven. Maar het loopt niet van een leien dak. De groep die we eigenlijk geviseerd hebben wordt regelmatig opgejaagd door de orde diensten. De zaterdag doen we tijdens de dag een toer in de stad om de jongeren te gaan bezoeken, Maar er zijn dagen dat je praktisch niemand tegenkomt omdat ze voor de zoveelste keer zijn opgepakt met de nodige brutaliteiten. Een paar weken nadien zie je ze dan terug, sommigen hebben een paar weken in het gevanggezeten, anderen zijn naar een centrum van de Staat gebracht maar daar krijgen niet voldoende te eten en komen met groepjes terug naar de stad. Het is een kat en muisspel waar we weinig vat op krijgen. Voor de Staat zijn zij het die het virus verspreiden, terwijl de jongeren van de straat zeggen wij hebben die ziekte niet het is een ziekte van rijke mensen die kunnen reizen.
Waar staan we nu? De stootkarren zijn klaar, een deel van de jongeren zijn gevormd maar nu moeten we nog we nog de toelating krijgen van de burgemeesters. En dat is dan ook weer Congo! Op dit moment is er corona zeggen ze en dus is het beter van te wachten. Onze stootkarren gaan minder besmettelijk zijn dan opeen gepakt te zitten in een taxibus. Om de toch al een test te doen hebben we al twee stootkarren die operationeel zijn. Ze gaan naar een van onze scholen in de stad en als de school draait gaan ze daar verkopen en ander gaat naar één kapel die door de salesianen bediend wordt. En we zien dat dit een goede investering is geweest!! Zowel voor de verkopers als voor de bakkerij. De winsten van bakkerij komen ook ten goede aan de straatkinderen voor hun vorming. We zijn nu aan het nadenken om de jongeren die al gevormd zijn om ze een stage laten lopen. Dus ze zullen een tijdje met twee zijn per kar en zo zullen ze beter gevormd zijn.

Van de straat tot de arbeidsmarkt een filmpje

https://youtu.be/_dGLKGPImKI